Kinderboekje: Alex en de drakensteen
Beste mensen,
Je hebt er misschien al wel van gehoord, via mij of in de wandelgangen…
Ik heb de eerste stappen gezet om een kinderboek uit te geven.
Nooit verwacht, toch in blijde verwachting. Mooi hè.
Hoe is dat nu ontstaan? Al een hele tijd schrijf ik meditaties met en over kristallen. Op een dag ontdekte ik “de drakensteen”. Mmm, een kindermeditatie/verhaal zou misschien ook wel eens leuk zijn.
Het toeval wil dat er op dat moment in de media zoveel te doen was rond “pesten op school”, hooggevoelige kinderen of HSP, ADHD, en zoveel meer.
Jammer genoeg is het nog een beetje taboe of ongekend en hebben mensen, of ouders in dit geval, nog een beetje drempelvrees.
Nu ik in het Mariaziekenhuis te Overpelt mag werken, zie ik alsmaar meer jonge mensen die problemen hebben, bij een psycholoog of psychiater ten rade gaan, of zelfs opgenomen moeten worden en in het ergste geval al denken aan zelfdoding. Hier moet toch iets aan te doen zijn. Dus dacht ik: 'hoe vroeger je hieraan kan werken, hoe beter.' Steek de kinderen een hart onder de riem, reik ze de hulpmiddelen aan. Het moeten echt niet altijd pilletjes zijn. Geef hun het zelfvertrouwen en het gevoel dat ze het waard zijn om er te zijn. Dat ze mooi zijn, zoals ze zijn. Iedereen heeft liefde nodig. Behandel een ander zoals je zelf wil behandeld worden.
Dus ja, dacht ik: 'misschien zou ik gewoon die meditatie kunnen veranderen in een kort verhaal.'
Mijn zoon gaf mij een hint: “Waarom stuur je dat niet eens naar een uitgever? Een vriend heeft dat ook gedaan met zijn boek en het werd gepubliceerd!”
“Eu…??... ikke???... ja, dat zal wel.” Maar toch… mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld.
Enkele weken later ben ik dan toch maar eens gaan googlen. Info opvragen, daar kan ik niets mis mee doen. Mij even voorstellen, wat heb ik geschreven en waarom en natuurlijk, wat kost het. Ik had al zoveel uitleg gegeven waardoor ik niet anders kon dan ook mijn manuscript in te sturen. Tegen niemand wat gezegd, want het was maar eens even proberen, hè.
Een week later, telefoon! Wij zijn geïnteresseerd en willen je boekje uitgeven!!!!!
Ja, hoor…hola dijee….
Oeps... dus ik stilletjes naar mijn man gegaan, met de staart tussen mijn benen... eu... ik heb iets gedaan!
En wat dacht je, ja natuurlijk een positieve reactie. Verbaasd, verwonderd.
Zodoende is de eerste stap gezet.
